Pensioen Dr. Leon Verstraeten

Gepubliceerd op dinsdag 4 juli, 2023

Op 1 september stop ik met werken in het ziekenhuis.
Pensioen.
Ik word 65.

Ik heb de tijd nog gekend dat dit een min of meer normale leeftijd was om op pensioen te gaan, met uitzondering van de bakker of de beenhouwer van het dorp, die toen begin de 50 stopten. Ze hadden beenhard gewerkt, en het zwart geld niet met de emmer, maar met de kruiwagen tegelijk onder de matras gestopt. Het was de maandelijkse rit naar Hulst wel waard.

Nu kom ik onder de patiënten enkel zelfstandigen tegen die nog aan de slag zijn tegen de pensioenleeftijd, of zelfs ver erover. Ook dokters zijn volhouders. De dokters Lisaerde, Sergant of Van Poucke zijn iconen met een staat van dienst die met die van wijlen the Queen kan kampen. Veel huisartsen, ik lees zelfs een derde van de actieve huisartsen, zijn boven de 65. Dat doet mij veronderstellen dat het beroep van geneeskunde nog zo slecht niet is.

Een werknemer van 60 die nog werkt is nu een uitzondering. De meesten zijn vroeger ‘kunnen gaan’. Ik heb mij altijd afgevraagd naar waar ze gaan. Het lijkt alsof ge naar de hemel gaat. Toch heb ik het werk vervullend en (dikwijls) aangenaam gevonden. De inhoud van het werk, het contact met de patiënten, en vooral het contact met de medewerkers van het ziekenhuis. We hebben hard gewerkt, en op de juiste momenten ook hard gelachen. Ik bedank oprecht iedereen daarvoor.

Nu begint dus de derde leeftijd, na de studietijd en de tijd van werken. Het foldertje van Lapperre is al in de bus gevallen. Ze zoeken testpersonen. Misschien moet ik eens proberen met de trein te rijden. Nog nooit gedaan. Dat is iets voor gepensioneerden dacht ik. Acta otorhinolaryngologica wordt vervangen door plus magazine. Ik denk niet dat ze op het seniorennet congressen geven.
Ik hoop jullie allemaal nog wel eens tegen te komen. Kijk goed uit als ge een groepje fietsers van Okra tegen komt. Die met dat gele hesje en dat plakaatje die u doet stoppen ben ik misschien …